Zwrot podatku vatDyrektywy i rozporządzenia
Akty prawne - WYKAZ SKRÓTÓW
- Dyrektywa VAT - Dyrektywa 2006/112/WE Rady z 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347, poz. 1 z 2006)
- Dyrektywa 2008/9/WE - Dyrektywa z 12 lutego 2008 r. określająca szczegółowe zasady zwrotu podatku od wartości dodanej, przewidzianego w dyrektywie 2006/112/WE podatnikom niemającym siedziby w państwie członkowskim zwrotu, lecz mającym siedzibę w innym państwie członkowskim (Dz. Urz. UE L Nr 44 z 2008)
- VATU - Ustawa z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.)
- Rozporządzenie ws. wniosków o zwrot - Rozporządzenie Ministra Finansów z 24 grudnia 2009 r. w sprawie wniosków o zwrot podatku od wartości dodanej naliczonego w innym niż Rzeczypospolita Polska państwie członkowskim Wspólnoty Europejskiej (Dz. U. Nr 224, poz. 1800)
- Rozporządzenie ws. zwrotu podatku podmiotom zagranicznym - Rozporządzenie Ministra Finansów z 24 grudnia 2009 r. w sprawie zwrotu podatku od towarów i usług niektórym podmiotom (Dz. U. Nr 224, poz. 1801)
Czym jest dyrektywa?
Dyrektywa europejska wyznacza cele, jakie mają osiągnąć państwa członkowskie, lecz pozostawia im wybór środków służących do osiągnięcia tych celów. Może być skierowana do jednego, do kilku lub do wszystkich państw członkowskich. Aby zasady określone w dyrektywie mogły wywołać skutki na poziomie obywatela, prawodawca krajowy musi przyjąć akt dokonujący jej transpozycji do prawa krajowego, który dostosowuje prawo krajowe pod względem wymogów określonych w dyrektywie.
Dyrektywa przewiduje określony termin transpozycji do prawa krajowego. Państwa członkowskie mają jednak pewien margines swobody w zakresie transpozycji uwzględniający specyfikę krajową. Transpozycja musi nastąpić w terminie ustalonym w dyrektywie.
Dyrektywy stosuje się w celu zbliżenia przepisów krajowych, w szczególności w odniesieniu do jednolitego rynku (np. normy związane z bezpieczeństwem produktów).
Co oznacza termin „krajowe środki wykonawcze”?
Termin ten oznacza akt lub akty, jakie państwo członkowskie musi oficjalnie zatwierdzić, aby dokonać włączenia przepisów dyrektywy do prawa krajowego. Każdy tego rodzaju akt przekazany Sekretariatowi Generalnemu jest dokładnie sprawdzany przez służby Komisji Europejskiej, aby mieć pewność, że rzeczywiście wprowadzi on w życie środki, jakich wymaga dyrektywa.
Stosowanie przepisów prawa UE
Komisja Europejska ma za zadanie czuwać nad tym, aby przepisy prawa europejskiego były stosowane.
Sekretariat Generalny Komisji Europejskiej uczestniczy w zarządzaniu pracami Komisji w zakresie pomocy państwa i naruszeń, w tym również przy zgłaszaniu krajowych środków wykonawczych przyjmowanych w celu transpozycji dyrektyw. Odpowiada on za przepisy i ustalone praktyki w zakresie postępowań w sprawie naruszeń i pomocy państwa.
Naruszenia przepisów i dyrektywy
Sekretariat Generalny Komisji Europejskiej zarządza procesem decyzyjnym Komisji w przypadkach stwierdzenia lub podejrzenia naruszenia prawa, wykrytych na podstawie skarg, jakie wpłynęły do Komisji lub w wyniku działań Komisji, w tym również naruszeń wynikających z niezgłoszenia krajowych środków wykonawczych transponujących dyrektywy.
Pomoc państwa
Sekretariat Generalny Komisji Europejskiej zarządza procesem decyzyjnym Komisji w dziedzinie pomocy państwa. O przypadkach pomocy państwa Komisja dowiaduje się bądź ze skarg, jakie do niej wpłynęły, bądź w wyniku własnych działań.
Traktaty i instytucje europejskie
Celem nadrzędnym Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE) oraz późniejszych traktatów jest stopniowa integracja państw Europy oraz ustanowienie wspólnego rynku opierającego się na swobodzie przepływu towarów, osób, kapitału i usług oraz stopniowym zbliżeniu polityki gospodarczej.
Aby osiągnąć ten cel, państwa członkowskie zrezygnowały z części swojej suwerenności i upoważniły instytucje UE do przyjmowania aktów prawnych (rozporządzenia, dyrektywy, decyzje), które mają pierwszeństwo nad prawem krajowym.
Akty te, zwane prawem wtórnym, są trzecim istotnym źródłem przepisów UE, po traktatach (prawo pierwotne) oraz umowach międzynarodowych.
W skład prawa wtórnego wchodzą wiążące akty prawne (rozporządzenia, dyrektywy i decyzje) oraz akty niewiążące (rezolucje i opinie), przewidziane w Traktacie o funkcjonowaniu UE, jak również różne inne akty prawne, np. przepisy wewnętrzne instytucji lub wspólnotowe programy działań.